یک مخزن گاز از طریق Ducati Streetfighter V2 مدل 2023 | کلاه کاسکت موتورمن

این دوچرخه دو زمانه کاوازاکی سه گانه دوست یا دوچرخه اسپرت ژاپنی برادرزاده بود. «دودهای مقدس به شما می‌گویم زمانی که بلند شدید (دور در دقیقه در دقیقه) آن مکنده سفید را از برنج می‌کشد!» این بیماری زمانی رخ می دهد که ترکیبی از غرور و اعتماد به نفس ناپایدار به مرور زمان به مغز نشت می کند. این وضعیتی است که تا حد زیادی خوش خیم و تشخیص داده نشده است، اگرچه می تواند برای دوستان و خانواده آزاردهنده باشد، مانند یک الکلی یا گیاهخوار بودن. شروع ممکن است زودتر اتفاق بیفتد و در روزنامه‌نگاران به اصطلاح موتورسیکلت مانند من، برجسته‌تر باشد. فکر می کنم بهتر از هر یک از شما طرفداران می دانم که فقط به گاراژ دوچرخه (های) خودتان گیر کرده اید.

هر موتور ژورنوی خارج از کشور به همان نیمکت پارکی ختم می‌شود، به کبوترها غذا می‌دهد و به هر کسی که گوش می‌دهد می‌گوید بهترین دوچرخه‌ای که تا به حال سوار شده‌اند سریع‌ترین اتفاقی است که روی دو چرخ افتاده است. من احتمالا یک روز آنجا خواهم بود. یا شاید نخواهم، و شاید این Ducati Streetfighter V2 بخشی از دلیل آن باشد.

وقتی چند سال پیش در پیست MotoGP خرز سوار Panigale V2 شدم، نکته مهم این بود که دوچرخه تقریبا برای همه بسیار بهتر است. زیرا بیشترین اسب بخار را ندارد. در حالی که از یکی از رفتگرهای معروف خارج شدم، با خود گفتم: «به من نگاه کن». *اینجا*، “من دریچه گاز را کاملا باز نگه می دارم، مانند یک سوارکار واقعی.” این موتور تمام ویژگی های یک دوچرخه اسپرت درجه یک با قدرت بسیار کمتر را دارد و به همین دلیل می تواند به هر کسی احساس قهرمانی بدهد.

در ارائه مطبوعاتی برای این Streetfighter V2 نقل قولی از مایکل روبن رینالدی، موتورسوار سوپربایک جهانی Ducati و کاربر نام های بسیار زیاد وجود دارد. روی آن نوشته شده است: «Streetfighter V2 حس اعتماد به نفس و کنترل بالایی را به شما القا می کند. این به من این امکان را می دهد که در طول دورهای زیادی بدون خستگی سریع و ثابت باشم.” آن را گرفتی؟ “احساس” کنترل. ایتالیایی ها احساسات را دوست دارند.

اما این حقیقت دارد. این احساس وجود دارد که با فشار دادن به محدودیت های دوچرخه، کنترل بیشتری بر موقعیت دارید. اگر به هر مدرسه سوارکاری مسیر مسطح می روید، جایی که ایده این است که یاد بگیرید چگونه یک ماشین را با از دست دادن کشش، سر خوردن و کنترل کنید، دوچرخه ها همیشه کوچک و کند هستند. کمپ بوت تورنادو تگزاس، مدرسه اسرارآمیز ریچ الیور، سوپر کمپ آمریکایی، هر یک از این برنامه‌ها دانش‌آموزان را در مقیاس دو سوم یاماها TT-R125 آزاد می‌کند. کم اهمیت. آهسته. تدریجی. سرگرم کننده.

اکنون، این Streetfighter V2 با یک دوچرخه خاکی کوچک بسیار فاصله دارد. همان‌طور که ریچ تیلور، مشارکت‌کننده ما، هنگام سوار شدن بر دوچرخه در مراسم رونمایی مطبوعاتی جهانی، آن را ممتاز و توانا است. این دارای بارهای قدرت و الکترونیک بسیار پیچیده است. به نظر من بیش از حد کافی سه حالت سواری؟ من فکر می کنم دو تا خوب باشد.

قابلیت تنظیم ارائه شده در منو دوکاتی معمولی است، به این معنی که به سوارکار اجازه می‌دهد تا هر سطحی از کمک‌های سوار مطلع از IMU را برای استفاده در هر حالت سواری انتخاب کند. آیا می خواهید حالت Sport کمترین قدرت ممکن را داشته باشد؟ با ترکیبی از ترمز موتور، بدون ABS عقب، کنترل چرخ چرخ، و تعویض دنده سریع؟ به دلخواه خود سفارشی کنید، Ducatisti، و از دانستن اینکه دیگران نمی توانند لذت ببرید.

به علاوه، چیزهای واقعاً اساسی به خوبی انجام شده است. ترمزها عالی هستند و صندلی به همان اندازه عالی است. شاید تاثیرگذارتر از همه این باشد که همه این کارها را در حالی انجام می‌دهد که در سایه برادر بزرگ‌تر خود، Streetfighter V4 که به سرقت می‌رود، زندگی می‌کند. این کمانچه دوم است، از بسیاری جهات. بنابراین سریع و شیک است، اما نه آنقدر که توجه شما را جلب کند.

با این حال، یکی از چیزهای خوب در مورد قرار گرفتن در خارج از کانون توجه این است که این نسخه V2 با مسئولیت بودن یا تعقیب برخی از عملکردهای نهایی همراه نیست. برای کسانی که آماده نیستند (چه از نظر فیزیکی و چه از لحاظ مالی) برای بالاترین مشخصات ممکن که دوکاتی ارائه می دهد، قرار است این گوشی ناامید شود. به عبارت ساده تر از برادر بزرگش منطقی تر است.

از آنجایی که یک دوچرخه اسپرت برهنه اصیل است، حتماً یک سوال ناخوشایند برای مهندسان مست در سرعت دوکاتی مطرح کرده است: جدا از عملکرد، مردم چه می خواهند؟ هر شخصی؟ بله، دقیقاً «احساسات». ترفند واقعاً مشتاقانه ای که Streetfighter V2 می تواند انجام دهد همین است احساس می کند خشونت آمیز. این مانند یک کمانچه دوم عمل نمی کند، به همان اندازه پرشور می نوازد، گویی که دقیقاً در وسط کانون توجه قرار گرفته است.

V2 تنها دوقلو دیگر دوکاتی است که طراحی Superquadro را به اشتراک می گذارد، V2 تا حد زیادی از ماهیت جنگ طلبانه Panigale تقلید می کند. دور آن سریع است و گاهی کند شروع می شود. پاسخ دریچه گاز واضح است، یا اگر مودب نباشیم کمی ناگهانی است. سیستم تعلیق سفت است، حتی برای سواران 200 پوندی، و در ابتدا با خم شدن کمی مبارزه می کند، گویی باید قبل از اطاعتش ثابت کنید که چقدر می خواهید. ناحیه درگیری کلاچ باریک است. صندلی بلند است. با خاموش بودن وسایل الکترونیکی، چرخ دنده اول می‌چرخد.

اگر آن چیزها را جذاب نمی‌بینید، متوجه نمی‌شوید که داشبورد تا حد زیادی خوب است، اما برای موتورسیکلت‌هایی با MSRP 17995 دلار کمی عجیب است. گیج بنزین هم نداره و آینه ها مک میکنن. افسون به کجا ختم می شود و کینه از کجا شروع می شود؟ برای من، تقریباً همه چیز خوب است، حتی اگر برخی از آنها بد باشند. من زمان زیادی را صرف یافتن کلماتی کرده‌ام تا توصیف کنم که چقدر دوچرخه‌هایی را دوست دارم که سریع هستند، اما سریع‌ترین نیستند، و همیشه کمی کوتاه می‌آیم، اما با Streetfighter V2، فکر می‌کنم می‌توانم انگشت خود را روی دلیل آن بگذارم.

این گام کوچک به سوی خیرخواهی برداشته می شود، فقط یک مینی دوچرخه در حیاط خلوت که به من احساس راحتی بیشتری می کند. من بعد از سوار شدن به آن کمتر خسته می شوم، زیرا احساس اعتماد به نفس و کنترل دارم – درست مانند مایکل و/یا روبن. و با این حال، مهمتر از همه دوچرخه های اسپرت برهنه پرچمدار دیگری که تا به حال سوار شده ام، ترسو و یا حتی کمتر خشن عمل نمی کند. پیچیدگی کمتر و قدرت کمتری وجود دارد، اما با همان نگرش سلطنتی. غرور وجود دارد، بدون داشتن همه تحسین ها و تحسین ها.

شاید به همین دلیل است که من Ducati Streetfighter V2 را دوست دارم و دوچرخه ها را دوست دارم، زیرا آنها مرا از دست خودم نجات می دهند. شاید دلیلش این باشد که من همان موتورسوار قدیمی نیستم که همه آن را می شناسیم و به همه می گویم که قبلا چطور بود. روزی به نوه‌ها می‌گویم: «این سریع‌ترین چیز در اطراف نبود»، در حالی که به تلفن‌ها و ساعت‌هایشان نگاه می‌کنند، «اما باعث شد احساس کنم می‌دانم چه کار می‌کنم.» و سپس چشمان کوچکشان در حالی که می پرسند “مامان کی به خانه می آید؟”