پنج مورد از عجیب و غریب مورد علاقه من در کنار جاده از سفرهای موتورسیکلتم | کلاه کاسکت موتورمن

من هنوز مسیر قدیمی معروف ایالات متحده 66 را که به من می گویند دارای نقاط دیدنی غیرعادی است، سوار نشده ام، اما در حدود 150000 مایلی که روی دو چرخ در 30 ایالت وارد شده ام، چند مورد عجیب کنار جاده واقعاً خودنمایی می کند. در اینجا پنج مورد مورد علاقه من است.

برج سابق فرودگاه استاپلتون

تصور کنید از درب ورودی خود بیرون می روید و برج کنترل ترافیک هوایی متروکه ای را می بینید که در وسط محله شما بالا می رود. برای ساکنان یک ساختمان مسکونی در دنور، این یک اتفاق روزمره است.

این برج بخشی از فرودگاه بین المللی استاپلتون سابق بود که در سال 1995 بسته شد. زمین با مسکن به سبک شهرسازی جدید و توسعه تجاری و خرده فروشی بازسازی شد و اکنون پارک مرکزی نامیده می شود، اما برج حدود 160 فوتی هنوز پابرجاست. سطوح پایین آن به رستوران و پاساژ تبدیل شده است.

من اولین بار در سال 2011 پس از یادگیری در مورد تاریخ Stapleton در حالی که مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته برنامه ریزی شهری دریافت می کردم، این برج را دیدم. در آن زمان، برج خالی از سکنه بود و در زمینی خالی و گل آلود ایستاده بود. دومین دیدار من هشت سال بعد بود و آن زمین خالی و گل آلود توسط یک پارکینگ و چند ده خانه اشغال شد.

اگرچه مقیاس برج هنگام سوار شدن به آن تحسین برانگیز است، اما تضاد بین کاربردهای قبلی و فعلی آن چیزی است که به نظر من بسیار قابل توجه بود. در یک فرودگاه فعال در دنیای پس از 11 سپتامبر، عموم مردم نمی توانند به جایی نزدیک برج کنترل ترافیک هوایی بروند. در Stapleton، می‌توانید درست در کنار آن پارک کنید، داخل آن قدم بزنید و یک برگر و یک آبجو سفارش دهید.

این برج در 3120 خیابان Uinta در ضلع شمالی دنور، حدود سه چهارم مایل در جنوب I-70 واقع شده است.

درختی در صخره

دوست دختر من، آماندا، دوست دارد این سایت را مسخره کند. او می گوید: «این به معنای واقعی کلمه فقط یک درخت در یک صخره است. بله، این درختی است که از سنگ جامد رشد می کند و حداقل از دهه 1800 این کار را انجام داده است.

طبق پلاکی که روی تخته سنگ چسبانده شده است که به عنوان پایه درخت و یک علامت اطلاعاتی در نزدیکی آن قرار دارد، خدمه ساخت راه‌آهن هنگام ساخت خط اصلی راه‌آهن اتحادیه اقیانوس آرام در سال 1868 به درخت در سنگ برخورد کردند. راه‌آهن کابل‌های فولادی را برای کمک به نگه داشتن صخره فراهم کرد. با یکدیگر. این علامت همچنین می گوید که این گونه درخت (یک کاج فلکسیلیس) می تواند برای یک یا دو هزاره زندگی کند.

مسیر راه‌آهن بعداً به سمت جنوب تغییر یافت و مسیر راست برای بزرگراه لینکلن و بعداً خطوط بین ایالتی 80 به سمت غرب تغییر یافت. میانه

من برای اولین بار در سال 2010 در اولین سفر خود با موتور سیکلت کراس کانتری، درختی را در صخره دیدم. از بوفالو، نیویورک، به سمت سالت لیک سیتی برای دور سوپربایک جهانی FIM در جایی که در آن زمان پارک موتور اسپورت میلر شناخته می شد، در حرکت بودم. من سوار I-80 به سمت شرق بودم و در مسیر راست بودم که متوجه منظره عجیب و غریب شدم. یک ماشین در سمت چپ من بود و من زمان کافی برای کاهش سرعت نداشتم تا از آزادراه خارج شوم و به پارکینگ کنار درخت بروم. اما تصمیم گرفتم در راه بازگشت به شرق آن را بررسی کنم.

چند روز بعد، پس از گذشتن از لارامی، وایومینگ، و برای اولین بار در Tree in the Rock توقف کردم، مطمئن شدم که در لاین چپ هستم. این یک نقطه عطف ساده و در عین حال گیج کننده است. این یک درخت تنها و توسعه نیافته است، اما چیزی الهام‌بخش در مورد رشد درختی در چنین نقطه‌ای ناپذیر وجود دارد. دیگران نیز باید همین احساس را داشته باشند زیرا درختی در صخره برای سالیان متمادی توقفگاه مسافران با قطار یا جاده بوده است.

از آن زمان تاکنون دو بار دیگر آن را دیده‌ام، یک بار در یک سفر با موتور سیکلت در سال 2019 و یک بار در حالی که من و دوست دخترم در حال رانندگی با ماشین خواهرم به سمت شمال نیویورک بودیم که در سال 2017 نقل مکان کرد. برای انجام دادن پلاک خودروی خواهرم که بلافاصله پس از بازدید از درخت و هرج و مرج ملایمی که تا زمانی که به نیویورک برگشتیم، از بین رفت.

موزه آرچ وی

این یک موزه معمولی نیست در کنار یک ایالتی ساخته نشده است. این بیش از یک ساخته شده است – دقیقاً در بالای بین ایالتی 80 درست در شرق کرنی، نبراسکا.

این موزه در سال 2000 ساخته شد و داستان مهاجرت و اسکان غرب آمریکا در منطقه رودخانه پلات را روایت می کند. به گفته سرویس پارک ملی، ساختمان Archway حدود 300 فوت طول دارد و منطقه بین ایالتی آن زمانی بخشی از مسیر اورگان و بزرگراه لینکلن بوده است.

در سطح زمین وارد موزه می شوید و پس از خرید ورودی، به سمت فضای موزه دو طبقه می روید. با انحنای کف می توانید بفهمید که چقدر در امتداد نمایشگاه هستید. این نمایشگاه ها با استفاده از ترکیبی از وسایل، مصنوعات، تابلوهای داستانی و موارد دیگر، نمای وسیع و در عین حال دقیق، مختصر و متعادلی از مهاجرت آمریکا از شرق تا نبراسکا مرکزی از سکونتگاه های پیش از اروپا تا دوران مدرن را ارائه می دهند. به عنوان فردی که دوره های تحصیلات تکمیلی را در زمینه مطالعات موزه گذرانده است و در یک موزه داوطلب می شود، از نمایشگاه بسیار لذت بردم. به‌علاوه، در محوطه‌های موزه فراتر از طاق‌راه، چیزهای بیشتری برای دیدن وجود دارد، از جمله یک خانه خاکستری و برخی آثار هنری در فضای باز.

Midway Service Plaza، پنسیلوانیا Turnpike

چه چیزی می تواند در مورد یک میدان خدمات جاده ای هیجان انگیز باشد؟ این مرکز به شدت در داخل بازسازی شد و در دهه 2010 گسترش یافت و برخی از جنبه‌های معماری اصلی یا ذخیره شدند یا تقلید شدند. نمای بیرونی آن کمی آراسته‌تر از بیشتر میدان‌های خدماتی است. اما چیزی که این را به یک جواهر کنار جاده تبدیل می‌کند، مجموعه‌ای از عکس‌ها در سرتاسر منطقه ناهارخوری است که تاریخچه ساخت و بهره‌برداری آن را به نمایش می‌گذارد.

در حالی که می‌توانید از روی راجرز، خاله آن یا اسبارو در سالن غذاخوری لذت ببرید، کمی وقت بگذارید و در اطراف قدم بزنید و ببینید که چگونه یک پروژه متروکه راه آهن و چندین تونل آن از دهه 1930 تا 1950 به یک بزرگراه تبدیل شد. یک محفظه شیشه‌ای نیز وجود دارد که حاوی مصنوعاتی از گذشته چرخ‌گردان است و نقشه‌های مهندسی با چاپ بزرگ از میدان‌های خدمات اولیه Midway به نمایش گذاشته شده است. نقشه‌ها تونل زیرزمینی را نشان می‌دهند که زمانی میدوی جنوبی را به میدان خواهرش (میدوی شمالی) در سمت دیگر پیچ در سمت راست مسیر متصل می‌کرد.

نام میدان، میدوی، به دلیل ساخت آن در نزدیکی جایی است که زمانی نقطه وسط پیچ بود (قبل از گسترش آن به مرزهای ایالتی شرقی و غربی). در نزدیکی Turnpike مایل نشانگر 147 واقع شده است. از مسیرهای شرق پیچ در دسترس است و از طریق جاده های پشتی می توان از مسیر رایگان US Route 30 در شرق بدفورد، پنسیلوانیا به منطقه پارکینگ کارکنان رسید.

پارک میراث کانال قدیمی ایری

وقتی بچه بودم، خانواده‌ام در راه رفتن به تعطیلات در ویرجینیا یا کارولینای شمالی، از طریق قفل‌های قدیمی کانال ایری که در مجاورت ترووی ایالت نیویورک در نزدیکی پورت بایرون قرار دارند، رانندگی می‌کردند. هر بار آرزو می‌کنم کاش می‌توانستم قفل‌ها را بیشتر از پنجره مینی‌ون ببینم. سال‌ها بعد، اداره Thruway، انجمن کانال ایالت نیویورک، و چندین آژانس ایالتی و فدرال دیگر، زمانی که قفل‌های متروکه را به پارک تبدیل کردند و بعداً ساختمان مرکز بازدیدکنندگان را اضافه کردند، این امکان را فراهم کردند.

قفل ها شماره 52 در کانال بزرگ شده ایری بودند که حدود 350 مایل از رودخانه هادسون در شمال آلبانی، نیویورک تا بندر بوفالو در دریاچه ایری امتداد داشت. یک علامت نشان می‌دهد که قفل‌ها در سال 1851 ساخته شده‌اند – که در طول ساخت کانال بزرگ‌شده جایگزین خط اصلی “خندق کلینتون” بود – و تا اوایل دهه 1900، زمانی که کانال دوباره بزرگ شد و مسیر آن تغییر کرد، همچنان در خدمت باقی ماند. یکی از قفل‌ها دارای پسوندی برای بالا بردن یا پایین آوردن دو بار در یک زمان است.

Thruway کانال سابق را در سمت راست مسیر به سمت غرب قفل های قدیمی قطع می کند، با عناصر منشور کانال قدیمی برای چندین مایل در امتداد خطوط به سمت غرب قابل مشاهده است.

سنگ کاری قفل ها سایتی چشمگیر است و کف قفل ها آسفالت شده است تا بازدیدکنندگان بتوانند از میان آنها عبور کنند. مهندسی قفل ها خیلی پیچیده نیست، اما جالب است که چیز نسبتاً ساده چیزی بود که به توسعه شهرهای شمالی نیویورک مانند یوتیکا، سیراکوز، روچستر و بوفالو کمک کرد.

چندین تابلوی اطلاعاتی بزرگ با عکس‌ها وجود دارد که نشان می‌دهد منطقه‌ای که اکنون عمدتاً متروکه در اطراف قفل‌ها وجود دارد، زمانی یک بندر کانال شلوغ بوده است، و چیزهای بیشتری به جز ساختار قفل وجود دارد. مرکز بازدیدکنندگان واقع در ورودی پارک اطلاعات بیشتری در مورد تاریخچه قفل و کانال دارد و چندین ساختمان مربوط به دوره کانال در انتهای شرقی پارک قرار دارد.

این پارک از 1 می تا 1 اکتبر باز است و می توان از طریق خطوط شرق ترووی بین خروجی های 40 و 41 یا از طریق یک پارکینگ در امتداد مسیر نیویورک 31 در پورت بایرون به آن دسترسی داشت.

و یک جایزه افتخاری برای کتاب های تاریخ: بزرگراه گرافیتی

باید به بزرگراه گرافیتی مدفون در سنترالیا، پنسیلوانیا اشاره افتخاری کنم. بخش متروکه و چهار بانده مسیر 61 پنسیلوانیا به دلیل آتش سوزی در معدن زغال سنگ که برای دهه ها در زیر جاده و شهر ارواح سنترالیا در حال سوختن است، بسته شد.

اگرچه بخش متروکه رسماً به روی عموم بسته بود – و دارای شکاف‌ها و سایر نشانه‌های بی‌ثباتی در طول حدود 0.75 مایلی آن بود – سنگ‌فرش قدیمی به تدریج به بوم بتنی تبدیل شد تا بازدیدکنندگان با قوطی‌های اسپری رنگ خود را در مورد آن ابراز کنند. مقدار زیادی از گرافیتی‌هایی که مشاهده کردم، منحرف، احمقانه یا مزخرف بودند، اما برخی از آنها نسبتاً خوب بودند. و، حتی با وجود آثار نه چندان عالی، چیز خاصی در مورد دیدن تعداد زیادی از آن در طول چنین طولانی مدت وجود داشت.

در سال 2020، مالک جاده سابق، بزرگراه گرافیتی را زیر تپه‌های خاک دفن کرد تا از جمعیتی که به محل می‌آمدند دلسرد شود. بزرگراه گرافیتی از بین رفته است.

شاید این یک هشدار باشد که ما نباید در چرخیدن و برگشتن برای بررسی آن عجیب و غریب کنار جاده تا می توانیم تردید کنیم. آنها ممکن است برای همیشه آنجا نباشند.