دیدگاه تازه: سفر یک سوارکار جدید به جامعه | کلاه کاسکت موتورمن

این سوالی است که حتی قبل از شروع کار در RevZilla از من بسیار پرسیده شده است. من با زیبایی شناسی عمومی مطابقت دارم: خالکوبی های قابل مشاهده، چهره ای در حال استراحت، و حال و هوای پانک/متال. علیرغم تمام انتخاب های جسورانه دیگرم در زندگی، موتورسواری چیزی بوده که همیشه می خواستم آن را امتحان کنم اما ترسیده بودم. من حتی چند سالی را با دوچرخه در اطراف پیتسبورگ رفت و آمد کردم و هرگز از ترسم رد نشدم و این امر انتقال من به دنیای موتور را متوقف کرد.

سپس در سرتاسر کشور به هوای خشک در لاس وگاس رفتم و با آماندا «شلوار» که تیم آموزشی پشتیبانی از سوارکاران کوموتو را رهبری می‌کند، به یک خانواده سوارکار رفتم. من تحصیلات خود را با روش اسمز در خانه و همچنین در محل کار دریافت کرده ام. بالاخره به نظر می رسید که زمان مناسب است.

یادداشت سردبیر: داستان های #pridemoto را بیشتر ببینید.

من در ماه ژانویه دوره ام اس اف را در رد راک هارلی دیویدسون گذراندم و در روز تولدم در ماه مارس برای بازدید از DMV برنامه ریزی کردم تا تأییدیه ام به مجوزم اضافه شود. در شب قبل، شلوار هدیه خود را در دستان بسیار شوکه من قرار داد: عنوان بورلی محبوبش – یک یاماها SR400 2015 فقط برای شروع. و همین بود. در 37 سالگی، ناگهان یک موتور سیکلت برای تمیز کردن داشتم.

کسب درآمد سواری من با سهام عرق

موتورسیکلت داشتم ولی هنوز موتور سوار نمی شدم. بورلی نزدیک به دو سال بدون سوار نشسته بود. گام اول واقعاً وقت گذاشتن برای رفتن و فهمیدن اینکه چه چیزی برای شروع به کار لازم است صرف کرد. ماه اول با دوچرخه بیشتر در حال تحقیق بودم که از کجا شروع کنم. من تعیین کردم که برای اینکه موتور دوباره کار کند چه چیزی باید تعویض شود. به عنوان یک مدل جدیدتر که فقط برای ظاهر قدیمی طراحی شده است، زمان با بورلی مهربان بود. با این حال، من کاملاً تازه کار هستم، بنابراین این بسیار ترسناک بود. در بالای آن، این همان دوچرخه ای بود که شلوار در اولین شروع با RevZilla داشت – به علاوه اولین دوچرخه اش! آن‌ها زمستان‌های سخت پنسیلوانیا را با هم تحمل کردند، درست مثل من که در انتهای غربی این ایالت بزرگ شدم. میراثی با این یکی وجود دارد، با برآمدگی‌ها و ضربه‌های ناشی از سفرهای آنها در طول راه. بخشی از تردید من برای شروع آن این بود که احساس می کردم دارم دوچرخه او را نقض می کنم! مدتی طول کشید تا در آن غرق شوم که این دوچرخه اکنون مال من است.

تصمیم گرفتم از جایی و از هر جایی شروع کنم، وگرنه قبل از اینکه واقعاً سوار شوم، حتی بیشتر طول می‌کشد. هر چه زودتر بهتر! بورلی روی صندلی کمی خشن بود. من به اندازه کافی دستی به چرخ خیاطی دارم و فکر کردم که این اولین پروژه قابل دسترس برای من خواهد بود. با خواندن مقالات و تماشای فیلم ها، یک وینیل کششی چهار طرفه را انتخاب کردم که کار با آن آسان بود. من فقط روی انجام آن تمرکز کردم، نه روی کمال. این واقعاً به ادامه کار کمک کرد. در حالی که نتایج کامل نیستند، رنگ تازه روی دوچرخه برای شروع انتقال کافی بود و باعث می‌شد احساس کنید این دوچرخه من است.

آن کمی تغییر قابل مشاهده باعث شد که سازماندهی کنم. فهرستی از مواردی که برای تازه کردن نیاز داشتم تهیه کردم، مانند مایعات، فیلترها و لاستیک‌ها، واقعاً هر چیزی که ممکن است در معرض آفتاب خراب شود. با کمک یکی از سوارکاران جدید که مهارت های مکانیکی بیشتری نسبت به من داشت، شروع به کشیدن چرخ ها، تخلیه گاز قدیمی و برداشتن مخزن از قاب کردیم. من از آنچه به عنوان «پدران یوتیوب» یاد می‌کنم برای ویدیوهای قابل دسترس که به حل برخی از بزرگ‌ترین سردردهایی که با آن برخورد کردیم، تشکر می‌کنم. من همیشه از هر کسی که ویدیویی از فرآیندها را مرحله به مرحله انجام می دهد سپاسگزارم، زیرا با تماشای آن بسیار بهتر یاد می گیرم. این که بتوانیم در جایی که کسی در حال جدا کردن مخزن بود مکث کنیم، به ما کمک کرد تا بفهمیم که در تلاش برای برداشتن لوله اشتباه هستم!

در حالی که قطعات بزرگتر از دوچرخه بیرون کشیده شده اند، من نشسته ام تا با قطعات و باب های مختلف آشنا شوم. من به کتابچه راهنمای مالک که اغلب از اینترنت دانلود کرده ام مراجعه می کنم. پیدا کردن بسته ابزار اصلی یک سورپرایز سرگرم کننده بود. دیدن استفاده از آنها به شکل علامت ها و تراشه ها در سطوح باعث شد احساس کنم با بهترین دوستم به شکلی که پیش بینی نمی کردم مرتبط هستم. ما هم ماهی هستیم و هم موجوداتی احساسی. انتظار داشتم در طول ساخت احساساتی داشته باشم اما این کمی مرا شگفت زده کرد. مطمئنم وقتی با هم در راه هستیم چیزهای بیشتری در راه است!

یافتن جامعه

حتی با وجود وسعت دانش در RevZilla، من در سفری بسیار ترسناک به این دنیای اسرارآمیز هستم. از طریق پشتیبانی PrideMoto، گروه منابع کارمندان LGBTQIA+ ما، به سواران دیگری که با دانش فنی و مکانیکی خود از من حمایت کردند، نزدیک‌تر شدم. دو نفر از آنها آمده اند تا یا به معنای واقعی کلمه به من کمک کنند تا آچار دوچرخه را بزنم، یا در مورد پازلی که پیدا کردم کمک کنند. من همچنان به آنها می گویم که وقتی با هم به جاده رفتیم لطف می کنم و این مرا به جلو سوق می دهد. من نمی توانم صبر کنم تا با دوستانم سوار شوم. هم آنهایی که از قبل می شناسم و هم آنهایی که در جاده خواهم ساخت. گاهی اوقات برای رسیدن به چیزهای خوب فقط باید از مسیر خودت کنار بروی. دارم سعی می کنم.

یافتن آن جامعه محلی برای من مهم است، اما انجام آن تا زمانی که کارم را تمام نکرده و به راه نروم سخت است. با جستجوی آنلاین، به نظر می‌رسید که بیشتر کسانی که پیدا کردم فقط یا بیشتر مرد بودند. در حالی که هیچ ایرادی در آن وجود ندارد، من به دنبال بازتاب هایی از خودم هستم و هنوز آن را پیدا نکرده ام. من از آن دسته هستم که اگر آن را پیدا نکنم برای خودم و دیگران فضا ایجاد می کنم، پس این فقط یک زمان است.

در همین حال، سوال “سواری می کنی؟” هنوز هم هر وقت کسی بپرسد کمی اضطراب به من دست می دهد.

من احساس می کنم یک کلاهبردار می گویم “بله”، صرفاً به این دلیل که من به طور فعال در آنجا سوار نیستم، حتی اگر مجوز در جیب من می گوید که من این مرحله را انجام داده ام. همانطور که یکی از دوستانم اخیراً گفت: “اگر هر روز یک پیچ را بچرخانید، همچنان در حال پیشرفت هستید.” پس هر وقت بتوانم هر کاری را که بتوانم انجام می دهم. به زودی، من و بورلی آنجا خواهیم بود و در مورد یکدیگر یاد خواهیم کرد. پیدا کردن چیزهای جدید برای اصلاح اما اوه من نمی توانم صبر کنم تا موتور را به پا کنم!

افتخار به سواری من و بیشتر

ممکن است در انتهای این مقاله اینجا باشید و بپرسید این چه ربطی به ماه پراید دارد. این را به عنوان یادآوری در نظر بگیرید که همه چیز مربوط به همجنسگرا یا دگرباش بودن ما نیست. اما هر کاری که ما انجام می دهیم فقط به این دلیل که هستیم همجنس گرا یا دگرباش است. من پان‌جنس‌گرا هستم و مجبور شدم با هوموفوبیا درونی خودم مبارزه کنم. به خصوص پس از ازدواج با یک مرد و ارائه به عنوان یک زوج دگرجنسگرا. در حالی که در کنار همسرم از محافظت گذرا برخوردارم، من هر چیزی جز دگرجنس گرا هستم. تا قرن بیستم طول کشید تا در این مورد با خودم صادق باشم. من همیشه اینطور بوده ام. جامعه باعث شد با توهین، نظرات تحقیرآمیز و حتی نفرت آشکار آن را پنهان کنم.

شاید تا زمانی که این مطلب منتشر شود، من آنجا باشم و در حال سفر دریایی باشم. بخشی از چیزی که من را به نوشتن در مورد تجربه ساخت خود کشاند، تمایل من به تأکید بر این است که ما دقیقاً مانند دیگران هستیم. ما می خواهیم با دوچرخه کار کنیم و سوار شویم و زندگی کنیم. من امیدوارم که شما را آنجا ببینم.